زهی باغ، زهی باغ! که بشکفت ز بالا

در روزگاری که اقتضای شهرنشینی و جبرِ مدرنیته، زندگی آدم‌ها را خالی از طراوت و شادابی و احساس کرده و سازه‌های فلزی و برج‌های سیمانی جای درختان چنار و سرو را پر کرده اند و آپارتمان‌های کوچکِ قوطی کبریتی جای خانه‌های باصفای قدیمی - با آن حیات سرسبز و حوض و شمعدانی و شب‌بو - را گرفته اند، و نقشِ کاغذ دیواری و تابلوهای نقاشی پست مدرن بجای گلدان لب تاقچه نشسته اند، دیدن حتی یک شمعدانی پشت پنجره آپارتمان غنیمت است؛ چه برسد به باغچه‌ها و باغ‌بام‌هایی که دیدنش ذوق‌آور و شادی آفرین است...