اعتراض رنگین‌پوستان؛ ۴۰۰ سال خشم انباشته
حقوق بشر زیر چکمه آمریکایی
این تراژدی تکراری و غمبار سیاه پوستان آمریکایی است. نه این ماجرای تبعیض نژادی ها ماجرای جدیدی است و نه اعتراضات و سرکوب های بعدی اتفاق تازه ای است. مرگ جورج فلوید یاد آور حادثه مشابه دیگری در سال ۲۰۱۴ است. در آن زمان پلیس نیویورک جوان سیاه پوست دیگری با نام اریک گارنر را در حین دستگیری خفه کرد. آخرین جملات او نیز همین بود: نمی توانم نفس بکشم!
نسیم آنلاین ؛علیرضا فقیهی راد: نژاد پرستی، سرکوب و تبعیض و نقض حقوق اساسی سیاه پوستان آمریکایی محدود به قتل وحشیانه جورج فلوید سیاه پوست آمریکایی توسط پلیس این کشور نمی شود و قدمتی به تاریخ کشف قاره آمریکا دارد. سیاه پوستان آمریکایی این روزها تنها مرور خاطرات تکراری حدود ۴۰۰ سال گذشته می کنند، برای آنها که از همان ابتدا توسط سفیدپوستان اروپایی به عنوان برده به خدمت گرفته می شدند و از هر حقی محروم بودند اتفاق تازه ای رخ نداده است. صد سال طول کشید تا برده داری قدیمی منسوخ شود، اما برده داری نوین در آمریکا تا به امروز تداوم پیدا کرده و گروه های نژادپرستی چون کوکلوس کلان ها کماکان جولان می دهند، پلیس آمریکا به سیاه پوستان چون مجرمان بالقوه می نگرد و با ریاست جمهوری دونالد ترامپ نژاد پرست هم که اوضاع از قبل فجیع تر شده است.
هفته گذشته بود که فیلمی در فضای مجازی منتشر شد که پلیس میناپولیس آمریکا با وحشی گری تمام یک سیاه پوست را بازداشت می کند و بیش از ۷ دقیقه تمام وزن خود را روی گردن او می اندازد. جورج فلوید فرد سیاه پوست آمریکایی تمام توان خود را جمع می کند و مکرر التماس می کند و می گوید نمی توانم نفس بکشم، و در آخر کار هم جان می دهد!
بعد از قتل وحشیانه این سیاه پوست آمریکایی توسط پلیس، سیاه پوستان آمریکا گذشته غمبار و البته بی سرانجام را تکرار می کنند، ابتدا در شهر میناپولیس اعتراضات آغاز می شود و سپس به بقیه شهرها از لس آنجلس تا کالیفرنیا نیز می رسد.
دستور شلیک به معترضان سیاه پوست!
سپس ترامپ در واکنش به هجوم معترضان به مرکز پلیس شهر «مینیاپولیس» و آتش زدن آن، در توئیتر خود نوشت: «نمی‌توانم بایستم و تماشا کنم که چنین اتفاقی برای شهر بزرگ مینیاپولیس می‌افتد. [مشکل] فقدان رهبری است.»
وی با ابراز نارضایتی از عملکرد شهردار مینیاپولیس در مقابله با این اعتراضات، افزود: «یا جاکوب فرِی، شهردار چپ‌گرای افراطی بسیار ضعیف این شهر، خودش را جمع‌وجور می‌کند و شهر را تحت کنترل درمی‌آورد، یا من گارد ملی را اعزام می‌کنم تا این کار را به درستی انجام دهند»
رئیس‌جمهور آمریکا در توئیت دیگری ضمن توهین کردن به معترضان آمریکایی و نمک‌پاشیدن به روی زخم کسانی که علیه خشونت پلیس با رنگین‌پوستان این کشور تظاهرات کردند، نوشت: «این اراذل و اوباش، به یاد و خاطره جورج فلوید بی‌احترامی می‌کنند و من اجازه نمی‌دهم این اتفاق رخ دهد.»
ترامپ سپس به تهدید آنها روی آورده و گفت: «با تیم والز، فرماندار (مینه‌سوتا) صحبت کرده و به او گفتم ارتش در تمام مسیر با اوست. هر مشکلی باشد ما کنترل را به دست می‌گیریم، اما زمانی که غارتگری شروع شود، شلیک هم شروع می‌شود.»
اعتراضات سیاه پوستان نتیجه ۴۰۰ سال خشم انباشته شده است
جاکوب فری شهردار میناپولیس هم در جواب ترامپ گفت: «اعتراضات در مینیاپولیس نتیجه خشم و اندوه است؛ این احساسات نه تنها قابل قبول، بلکه درست است و بازتاب واقعیت زندگی جامعه سیاه‌پوستان ما است . اعتراضات سیاه‌پوستان به‌خاطر این ویدئوی دهشتناک پنج دقیقه‌ای نیست و نتیجه ۴۰۰ سال ظلم و خشم انباشته‌شده علیه جامعه سیاه‌پوست است.»
درمقابل اما تیم والتز، فرماندار مینیاپولیس دستور اعزام گارد ملی و ۲۰۰ تفنگدار ایالتی را صادر کرد تا نیروهای گارد ملی در کنار نیروهای پلیس محلی و فدرال به مقابله با تظاهرات بپردازند. و برای فرونشاندن اعتراضات، بالگردها هم به مینیاپولیس اعزام شده اند.
گستره اعتراضات روز به روز در حال افزایش است، و حالا در شهر میناپولیس از ایالات مینه سوتا از ساعت ۸ شب جمعه مقررات منع آمد و شد اعلام شده و کسی حق حضور در شهر را ندارد.
تراژدی سیاه پوستان تکرار می شود
اعتراضات ادامه خواهد داشت، و قطعا بصورت وحشیانه سرکوب خواهد شد و پس از مدتی نیز فروکش خواهد کرد. این تراژدی تکراری و غمبار سیاه پوستان آمریکایی است. نه این ماجرای تبعیض نژادی ها ماجرای جدیدی است و نه اعتراضات و سرکوب های بعدی اتفاق تازه ای است. مرگ جورج فلوید یاد آور حادثه مشابه دیگری در سال ۲۰۱۴ است. در آن زمان پلیس نیویورک جوان سیاه پوست دیگری با نام اریک گارنر را در حین دستگیری خفه کرد. آخرین جملات او نیز همین بود: نمی توانم نفس بکشم!
نژاد پرستی در آمریکا یک مساله ساختاری و تاریخی در حکومت آمریکا است، اعتراضات ۱۹۶۷ دیترویت یا ۲۰۱۷ شارلوتسویل و قتل سیاه پوستان به دست پلیس آمریکا شاهدهایی براین مدعا هستند. کشوری که براساس غارت و برده داری سیاه پوستان و تبعیض نژادی پایه گذاری شد، حالا هرچند مدعای دموکراسی و حقوق بشر می کند، اما در تداوم همان دوران برده داری طی مسیر می کند. نه رسانه ای صدای این محرومین از حقوق اولیه اشان می شود، نه فعالین حقوق بشر کاری می کنند و نه صدایی از سازمان ملل و کشورهای به اصطلاح آزادی خواه در می آید. گویا این سرنوشت تکراری این محرومین سیاه پوست آمریکایی است که تنها با خون خود شاید صدایی باشند برای شنیده شدن.
