فرار از پاسخگویی

۶ نکته درباره استعفای قاضی‌زاده هاشمی

کدخبر: 2299924

طی ۶ سال گذشته، وزارت بهداشت همواره از تن دادن به شفافیت در عملکرد خود، خودداری کرده است، اما به نظر می‌رسد؛ برای رفع مشکلات این وزارت‌خانه، راهی جز قرار گرفتن وزیر بهداشت در جایگاه پاسخگویی وجود ندارد. استعفای وزیر بهداشت و اعطای سکان این وزارت‌خانه به فردی دیگر، جز افزایش مشکلات نتیجه‌ای به دنبال نخواهد داشت.

نسیم آنلاین ؛ ثنا احمدی*:

۱-هفته گذشته تقریبا هم‌زمان با تقدیم لایحه بودجه سال 1398، وزیر بهداشت استعفای خود را در اعتراض به تخصیص بودجه‌ی ناکافی به وزارت بهداشت و عدم پرداخت معوقات بازنشستگان این وزارت‌خانه، به دفتر رئیس جمهور تحویل داد و طی پیوستی در استعفاءنامه‌ی خود، ضرب الاجلی تقریبا 4 روزه برای تغییر شرایط مالی به نفع وزارت بهداشت و یا انتخاب سرپرست جدید وزارت بهداشت تعیین کرد. روز گذشته رئیس دفتر رئیس‌جمهور از ادامه تلاش‌ها برای حفظ وزیر بهداشت در جایگاه خود خبر داد با این‌حال سخنان تند نوبخت و قاضی‌زاده هاشمی گویای راه سخت برای ادامه تعامل است.

۲- با اعلام جزئیات بودجه 98 دولت، مشخص شد بودجه وزارت بهداشت نسبت به سال 1397، با تقریبا 13% رشد در رده سوم تخصیص بودجه در بین وزارتخانه ها ایستاده است. نکته قابل توجه اختصاص جداگانه‌ مبلغ تقریبی 5هزار میلیارد تومان به «طرح تحول سلامت» می‌باشد. طرحی که در 6 مین سال تولدش، به بیماری صعب العلاجی مبتلا شده و در آستانه شکست مطلق قرار گرفته است.

۳- در 6 سال گذشته، علی رغم اختصاص بی رویه ی بودجه ی کشور و درآمدهای حاصل از فروش محصولات نفتی به وزارت بهداشت، و افزایش سالیانه ی بودجه و اعتبارات این وزارتخانه (به طوری که مجموع کل اعتبارات وزارت بهداشت در سال 98 نسبت به سال 92 به 3.5 برابر رسیده است) هر روز شاهد مشکلات جدی این وزارت‌خانه و مسائل مرتبط با آن هستیم.

طرح تحول سلامت که در ابتدای حرکت خود، بعنوان ناجی مردم معرفی شده بود؛ خیلی زود به علت سوء مدیریت ها و سوء مصرف منابع، تبدیل به دردسر جدی برای شرکت های بیمه، شرکت های داروسازی، کادر درمان و بیمارستان ها شد. این دردسرهای مدیریتی و مالی، در سال گذشته به بیماران نیز سرایت کرد. به طوری که در نیمه ی اول سال 1397، علی رغم اعلام وزارت بهداشت مبنی بر توانایی تامین داروهای مورد نیاز مردم تا چندسال آینده؛ کشور، با کمبود شدید داروهای بعضاً حیاتی مواجه شد. که بخش عمده‌ی این کمبودهای دارویی، به علت احتکارهای پیوسته‌ شرکت‌های داروسازی و حتی داروخانه‌های کوچک و عدم مدیریت درست دولت در مقابله با این احتکارها بوده است.

۴- در سال اول اجرای طرح تحول سلامت، تعداد نسبتاً زیادی از بیماران با تحت پوشش قرار گرفتن در این طرح، مداوا شدند. و در این میان بدون درنظر گرفتن منابع، و بدون آینده نگری، طی یک حرکت پوپولیستی، وزارت بهداشت شرکت های بیمه ای را به پرداخت‌های نجومی به منظور خدمات بعضاً غیرضروری برای بیماران، وادار کرد. این ولخرجی ها، ورشکستگی بزرگترین شرکت های بیمه ای، در سال ششم اجرای این طرح را به دنبال داشت. به طوری که پیش بینی می شود در صورت عدم تصحیح این روال و تزریق منابع مالی مناسب به بیمه ها، حتی بزرگترین سازمان بیمه ای کشور(سازمان تامین اجتماعی) نیز با ورشکستگی روبرو شود. و نتیجه ی این ورشکستگی تاثیر مخرب مستقیم به قشر آسیب پذیر جامعه می باشد. به طوری که شاید از پس ابتدایی‌ترین نیازهای درمانی خود به علت مشکلات مالی، بر نیایند.

۵- در این‌ سال ها وزارت بهداشت، به علت سوءمدیریت مجریان و مدیران این طرح، بخشی از منابع خود را از طریق برداشت از صندوق توسعه‌ملی (مرجعی برای تبدیل عواید حاصل از فروش نفت و گاز به ثروت‌های ماندگار برای آِینده) تامین ‌کرده است. اما با اعمال تحریم های جدید نفتی، و پیش‌بینی کارشناسان مبنی بر کاهش درآمدهای نفتی (که از مهم ترین منابع تامین مالی وزارت بهداشت در این مدت بوده است) در سال آتی، بنظر می رسد قاضی زاده ی هاشمی، اعتبار 75هزار میلیاردی وزارت‌خانه خود را برای رفع موانع بر سر راه اجرای طرح تحول سلامت، کافی نمی‌بیند و قصد دارد با استعفای خود، از پذیرفتن مسئولیت تبعات هزینه‌ی بی‌رویه‌ی این وزارت‌خانه در 6‌سال‌ گذشته، سرباز زند. از طرفی با توجه به اظهارات علی‌نوبخت، عضو کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی، مبنی بر کلید خوردن طرح استیضاح وزیر بهداشت در مجلس، بنظر می‌رسد استعفای قاضی‌زاده‌هاشمی به منظور فرار از استیضاح مجلس بوده است.

۶- طی 6 سال گذشته، وزارت بهداشت همواره از تن دادن به شفافیت در عملکرد خود، خودداری کرده است، اما به نظر می‌رسد؛ برای رفع مشکلات این وزارت‌خانه، راهی جز قرار گرفتن وزیر بهداشت در جایگاه پاسخگویی وجود ندارد. استعفای وزیر بهداشت و اعطای سکان این وزارت‌خانه به فردی دیگر، جز افزایش مشکلات نتیجه‌ای به دنبال نخواهد داشت.

دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران

ارسال نظر: