زندگینامه مرحوم آیت‌الله شیخ مرتضی تهرانی/ بیان خاطراتی از مرحوم شیخ مرتضی با علامه طباطبایی

کدخبر: 2236463

آیت‌الله شیخ مرتضی تهرانی برادر حاج آقا مجبتی تهرانی از خاطرات خویش با علامه طباطبایی می‌گوید. در بخشی از خاطرات می‌گوید: آقای علامه از کسانی است که خدای متعالی اسباب را برایش فراهم کرده بود. یک دل پاک از لوث آلودگی‌های طبیعت و هوای نفس داشت.

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا آیت الله شیخ مرتضی تهرانی فرزند میرزاعبدالعلی تهرانی و برادر گرامی مرحوم شیخ مجتبی تهرانی و از اساتید مشهور اخلاق کشورمان محسوب می شود. پدر ایشان حاج میرزا عبدالعلی از شاگردان آیت الله عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم بود.

نیاکان ایشان که محبت اهل بیت عصمت و طهارت(ع) در پوست و گوشت و استخوان شان پیوند خورده بود، همواره در مسیر حق مداری و مبارزه با ظلم گام نهادند و تاکنون نام نیکی از خویش برجای گذاشتند. مرحوم شیخ مرتضی تهرانی از جانب پدر به استر آباد و از طرف مادر به ایل کلهر (کرمانشاه) می رسد و این نام خانوادگی برگرفته از واقعهشهادت جدشان و انتساب مادرشان به ایل کلهر است؛ گفتنی است پدر بزرگ ایشان، شهید میرزا غلامحسین، از جمله کسانی بود که پس از تحصن شیخ فضل الله در حرم عبد العظیم، در اعتراض به اختلافات پیش آمده میان آخوند و شیخ فضل الله، تحصنی مستقل را شکل دادند. وی در گروهی به رهبری آیت الله آشتیانی، در حرم حضرت عبدالعظیم متحصن شدند که توسط شخصی به گلوله بسته می شوند. مرحوم میرزا غلامحسین، بر اثر اصابت شانزده گلوله به شهادت می رسد.

مرحوم شیخ مرتضی تهرانی که امام جماعت مسجد میرزا موسی واقع در بازار تهران بود، جلسات اخلاق خویش را در زیرزمین منزل مسکونی که آنجا را تبدیل به حسینیه کرده بود، همراه با جلسات تفسیر قرآن با رویکردی اجتماعی اعتقادی برگزار می کرد.

بیشتر بخوانید: آیت الله مرتضی تهرانی در دیدار خبرنگاران تسنیم: امام راحل تمام وجودش در اختیار خدا بود/ مدیریت آیت الله خامنه ای "فوق متعارف" است

مرحوم آیت الله شیخ مرتضی تهرانی طی یک مصاحبه ای که قبلاً ارائه داده بودند، درباره خاطره خویش با علامه طباطبایی توضیح می دهد که در ادامه قسمتی هایی از آن را می خوانید.

بنده مرتضی فرزند مرحوم آقای حاج میرزا عبدالعلی تهرانی هستم که ایشان از شاگردان آیت الله حایری یزدی بودند و جلسات آقا میرزا جواد ملکی تبریزی را می رفتند. بعد از مراجعت از قم، هفت هشت نفر پیش ایشان شروع می کنند درس فقه و اصول، از جمله آقای علامه رضوان الله تعالی علیه.

آقای علامه با مرحوم سیدرضا دربندی انس زیاد داشتند. مرحوم دربندی تحت تأثیر شیخ آقا بزرگ ساوجی بودند و مرحوم آقای علامه هم به واسطه مرحوم آقای دربندی در معنویت، اخلاص و عدم تعلق به غیر حق تعالی از ایشان اثر پذیرفته بودند. این حرفش خیلی راحت است که انسان خودش را از غیر خدا تخلیه کند و فقط رضایت حق تعالی را طلب کند. هم مرحوم آقای دربندی این طور بود و هم مرحوم آقای علامه. بعضی ها تا آخر عمر بایستی با نفسشان مبارزه کنند و در حب جاه و ریاست، حب مال و فرزند و حب دنیا تا آخر در جنگ و کش مکش هستند ولی آقای علامه را از وقتی که من خدمتش رسیدم پیش از تأسیس مؤسسه ی علوی خیلی راحت، صد در صد با اخلاص برای رضای خدا عمل می کرد.

من قم منزل ایشان رفتم. یک اتاق دو در سه بود با یک تخت. این اتاق فرش و گلیم هم نداشت. ایشان مشغول نوشتن توضیح المسایل بودند. با یک دسته کاغذ و مداد و پاک کن و جامع الفروع مرحوم آقای بروجردی. گاهی این ها را می گذاشتند داخل یک دستمال می رفتند بیرون شهر به طرف صفاییه که آن موقع بیابان بود و عصر برمی گشتند. چه قدر زحمت کشیدند تا توضیح المسایل به این صورت درآمد و بعد هم به نظر مرحوم آیت الله بروجردی رساندند و ایشان هم پسندیدند. ایشان فرمودند: من دیدم که جامع الفروع را عوام نمی فهمند و فهم آن برایشان مشکل است و آن قدر انگیزه هم ندارند که بروند نزد علما بیاموزند. تصمیم گفتم رساله ی فارسی عملیه را آن قدر آسان و روان بنویسم که هر کس آن را بخواند بتواند به تکالیف شرعی خودش دست پیدا کند.

ایشان پیش از تأسیس مدرسه ی علوی به من فرمودند: من فکری در سر می پرورانم و معتقد هستم اهرم علمی در دنیا الآن جنبه ی محوریت دارد. اگر ما به این اهرم دست پیدا نکنیم و آن را با تقوا به کار نگیریم، شکست خورده هستیم و برای این که نیرویمان هدر نرود، باید از کلاس اول متوسطه که ذهن نوجوان هنوز خالی است و از ضدارزش ها پر نشده کار تعلیم و تربیت را شروع کنیم، ولی احتمال می دهم بعضی از متدینین روی کار من اشکال کنند. من به ایشان عرض کردم که من این قضیه را حل می کنم. گفتند: چه جوری؟ گفتم: من برادر خودم را برای سال اول دبیرستان می آورم آنجا ثبت نام می کنم و چون پدرم نظر مرا می پذیرد، مردم می گویند: حاج میرزا عبدالعلی تهرانی هم فرزندش را در مدرسه ی علوی ثبت نام کرده و به این ترتیب قضیه تثبیت می شود. ایشان حرف مرا پسندید.

وی در قشر کاسب افراد متدین و در کسوت روحانیت افراد متنفذ و موجه پیدا کرده بود که با ایشان موافق بودند. یک روز با آقای حاج مقدس و دو سه نفر دیگر از این بازاری های خوب رفتند خدمت آیت الله بروجردی و تأسیس مدرسه ی علوی را مطرح کردند. ایشان موافقت کردند و فرمودند: اسم مرا نبرید ولی به این کار اقدام کنید. من مؤید و پشتیبان شما هستم. مرحوم آقای علامه مدرسه را شروع کردند و من هم برادرم را آن جا ثبت نام کردم و ارتباط دائمی ما از این جا شروع شد.

«إنّ الله إذا أرادِ بِعَبدٍ خَیراً هَیّأ لَه أسبابَه؛ هنگامی که خدا اراده خیری برای بنده اش کند، برایش اسبابش را فراهم می کند»؛ آقای علامه از کسانی است که خدای متعالی اسباب را برایش فراهم کرده بود. یک دل پاک و پاکیزه از لوث آلودگی های طبیعت و هوای نفس داشت و از نوجوانی در حوزه های معنوی و اخلاقی قرار گرفته و رشد زیادی کرده بود.

منبع مصاحبه: مرکز تدوین و نشر آثار علامه کرباسچیان

منبع: تسنیم

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.

ارسال نظر: