یادداشت/

تضمین آینده کودکان‌مان با انتشار «خبر خوب»/ یاس جامعه نتیجه بازتاب «خبر بد»

کدخبر: 2154660

سمیه کرمانی نوشت: زبان خبر دادن به کودکان در برابر موضوعات اجتماعی را بیاموزیم. با اخبار کذب و شایعه پراکنی و یا خبرهای واقعی اما ترسناک آنان را بدبین و ناامید از آینده بار نیاوریم. این حقی است که کودکان به گردن ما دارند.

به گزارش خبرنگار گروه جامعه خبرگزاری فارس ، سمیه کرمانی مدیرمسئول روزنامه رنگ خدا (ویژه کودکان و نوجوانان) با موضوع خاطره درد فراموش نخواهد شد برای مطالبات مان کودکان را با اخبار منفی نترسانیم به ما می گویند نسل جنگ. چون در زمان جنگ متولد شدیم. در بحران به اجبار رشد کردیم و از بدو تولد سختی ها و تحریم ها را لمس کردیم.

هنوز صداهای بلند باعث ناراحتی مان می شوند. هنوز جیره بندی ها با کوچکترین کمبودی جلوی چشمانمان خودنمایی می کند. هنوز وقتی کوچکترین صدا و لرزشی حس می کنیم به دنبال سرپناه می گردیم و از اضطراب شب را در خیابان ها صبح می کنیم.

واقعیت این است که ما هنوز می ترسیم. ما پدران و مادران نسل امروز، هنوز با وحشت دیروزمان زندگی می کنیم و ترس هایمان را ناخودآگاه به فرزندانمان تسری می دهیم. دست خودمان نیست. ما ترسیده ایم. وقتی هنوز خیلی کوچک بودیم.

وقتی برای ترس های بزرگ زندگی و دیدن و شنیدن صدای بمب باران ها و فریادهای ترسناک و آتش و انفجار خیلی کوچک بودیم، نامهربانی جنگ افروزها ما را تا سرحد مرگ ترساند.

خبرها آن روزها خیلی مهم بودند. اخباری که از جنگ و صلح می شنیدیم و آینده ما را در صلح و آرامش و یا در جنگ خانه مان سوز رقم می زد. از آنجا بود که فهمیدیم اخبار مهم هستند و پیگیر خبرها می شدیم.

پدران خیلی از ما در جنگ بودند و منتظر خبر و نامه ای و گاهی شاید تلفنی از خانه همسایه بودیم تا از حالش خبردار شویم. انتظار و یاس و امید را به خوبی می شناسیم. یادم نمی آید اما مادرم می گفت «گاهی که خبری از پدرت نمی آمد و حضورش در میدان نبرد طولانی می شد با هر صدای زنگی که از در می آمد، امیدوار به سمت در می رفتی و وقتی می دیدی پدرت نیست نا امید و خشمگین می آمدی و تا مدتی با کسی حرفی نمی زدی. حتی یک بار خبر شهادت پدرت آمد و با وجودی که خیلی کوچک بودی اما به شدت بی قراری می کردی.» علی رغم آنچه ما فکر می کنیم اخبار برای کودکان مهم هستند. برای آنان امید و یاس به ارمغان دارند. برای همین است که اصرار داریم مشکلات را مسالمت آمیز حل کنیم. در میان تلخی های جنگ اما نسل صبوری شدیم و آموختیم برای مشکلات مان بهترین راه حل مسالمت آمیز حل کردن آنهاست.

وقتی بزرگتر شدیم متوجه شدیم تمام این مصائب را برای عزت و شرف سرزمین عزیزمان تحمل کردیم. فهمیدیم سرزمین مان ، اعتقاداتمان، ناموسمان ارزش تحمل آن مصائب را داشته است.

حالا ما نسل جنگی ها خیلی صلح طلب شده ایم اما راستش را بخواهید باکی هم از جنگیدن نداریم. یکی از بزرگترین تناقضات که دفاع مقدس به ما ارزانی داشته ، ترس و شجاعت توام باهم بوده است. حالا اگر لازم باشد همین ما کودکان ترسیده آن سالها سلاح برمی داریم و از سرزمین هان دفاع می کنیم. هیچ شکی نیست و تمام جهان بر این موضوع واقف است. اما فریاد برای دشمن است نه دوست. ما فریادهایمان را برای دشمن نگه می داریم نه دوستانمان. اعتراض جنگ نیست. زبان اعتراض باید با زبان جنگ تفاوت داشته باشد. اعتراض می تواند مسالمت آمیز و در سکوت باشد. می تواند با نوشتن باشد. اعتراض حق هر شهروندی است اما باید زبان اعتراض را بیاموزیم.

در خبرهایمان هم باید به این موضوع توجه داشته باشیم. اینکه موضوعات چگونه طرح می شوند و کودکانی که در کنار ما هستند آن موضوعات و واقعیات زندگی را چگونه می شوند و قضاوت می کنند. در لحظه ای تامل به خاطر خواهیم آورد که دشمن سالها به ما حمله کرد، شهرهای مان را به آتش کشید، کودکان بی گناه مان را کشت. خسارت مالی و جانی بسیاری به وطن عزیزتر از جانمان زد. سالها طول کشید تا این خسارات را جبران کنیم. حالا خودمان شبیه دشمن عمل می کنیم. اعتراضمان را با آتش زدن و اموال خودمان نشان می دهیم! خشم مان را با تخریب فریاد می زنیم. هم وطن خودمان را به مصاف دعوت می کنیم. مسئولانمان را تحقیر می کنیم. در کنار واقعیت ها شایعاتی می سازیم که فقط خبرها را جذاب تر نشان دهیم فارغ از اینکه با این خبر چقدر یاس و امید به جامعه و کودکان وارد می کنیم.

باید زبان خبر دادن را بیاموزیم تا دست دشمنان واقعی این سرزمین را از سوء استفاده ها کوتاه کنیم. ما در برابر نسل بعد مسئولیم. ما که ترس و جنگ و صلح و اعتراض را به خوبی می شناسیم. یادمان باشد که هزاران کودک در کنار ما در حال رشد کردن هستند. آنها می بینند و می شنوند. صداهای مهیب و تصاویر خشونت ما آنان را می ترساند و این خاطرات دردناک سالها با آنان خواهد بود. راستی می دانید که خاطره درد هرگز فراموش نمی شود و مغز سالها آن را بازآفرینی می کند؟ می دانید اگر کودکی را ناخواسته و برای مطالبات مان بترسانیم، مسئولیت سالها آشفته کردن خواب او بر دوش ماست؟ می دانید اگر اعتراض با خشونت را به آنان بیاموزیم، در آینده ما مسئول خشونت های اجتماعی هستیم و حق اعتراض نداریم؟ در اتفاقات اخیر کشور، کودکان بی گناهی قربانی شدند. چطور می توانیم بار گناه آن را به دوش بکشیم و در برابر این موضوع بی تفاوت باشیم؟ کودکان مان صبوری، عشق و اعتراض را از ما می آموزند. زبان این واژه ها را بیاموزیم.

زبان خبر دادن به کودکان در برابر موضوعات اجتماعی را بیاموزیم. با اخبار کذب و شایعه پراکنی و یا خبرهای واقعی اما ترسناک آنان را بدبین و ناامید از آینده بار نیاوریم. این حقی است که کودکان به گردن ما دارند. دین مان را درست ادا کنیم. انتهای پیام/

منبع: فارس

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.

ارسال نظر: