هیأتی کار می‌کنیم،‌ چون حرف ندارد

خبرگزاری تسنیم، رضا رسولی:

محرم وقتی از راه می رسد، سر حرف آدم باز می شود. خیلی حرف های نگفته به زبان می آید. حرف هایی که شنیدنش، دل آدم را می سوزاند. مثل همین جمله غیرواقعی که بعضی ها می گویند: هیئتی کار می کنند...

نمی دانم اولین بار چه کسی این حرف را به زبان آورد. حرفی که کنایه پنهان آن، از تصریحش، تلخ تر است.چون رسماً هیئت و هیئتی ها را خراب می کند. که یعنی کارشان درهم و بی نظم و بدون حساب و کتاب است.

گاهی این جمله، از سر غفلت، حتی تکیه کلام خود ما بچه هیئتی ها نیز می شود. در حالی که واقعیت ندارد و ظلمی است در حق سبک و سیاق و مدل اداره هیئت های عزاداری،چه محرم و صفر باشد چه دهه فاطمیه.

از استثنائات که بگذریم، قاعده بر این است که هیأت ها، زمان دارترین و منظم ترین محافل انسانی هستند.این را به اعتبار یک عمر زندگی کردن زیر دست و پای بچه های هیئت می گویم. از کودکی، شاید قبل از نه سالگی، در هیأت ها، هم کفش جفت کرده ام، هم چای داده ام، هم پرچم و سه پایه علم بلند کرده ام، هم زنجیر زده ام و هم امام جماعت نماز ظهر عاشورا بوده ام.

در تمام این سال ها، به یادندارم هیچ وقت دیرتر از وقت موعود، سیاهی هیئت ما و هیئت های دیگر، به در و دیوارش نقش بسته باشد و شعله سماور آن، دیر برافروخته باشد.

پول و نون و آب آن هم، به موقع از محل اخلاص مردم جفت و جور شده است.آدم های هیئت، دقیقاً مثل افراد صاحب منصب، هرکدام در لازم ترین زمان، در دستگاه عزاداری حضرات معصومین(ع) مستقر شده و انجام وظیفه کرده اند. آنچنان جدی و مصمم،که گویی اساساً برای آن کار خلق شده اند.

از طرف دیگر ساختار و سازمان هیئت ها به معنای واقعی، یک تشکل غیردولتی ومردمی است، با سابقه ای بیش از هزار سال! البته از عجایب روزگار است که مردمی بودن را از خودمان، ارزان خریده وبه به چند برابر قیمت به خودمان فروخته اند و تازه دنیای مدرن متکی به ان جی اوها، ما را به جرم مردمی بودن ،شماتت هم می کند. برای ساختار اجتماعی خودشان عید است و برای ما، عیب.

کسی هم در هزاره سومشان، به روی مبارک نمی آورد که ما، صاحب قدیمی ترین نهاد غیردولتی و مردمی هستیم و مضحک داستان این که باید در حضور نوخواسته های سازمان های غیر دولتی، زانوی شاگردی نیز به زمین بساییم.

واضح است هرچه از نظم و نسق و خوش ساخت بودن هیئت ها بگوییم، به شکل آن پرداخته ایم. مثل آنکه دانه های یک تسبیح را به تصویر بکشیم، اما منطقی است که اصل دلیل چرخش و گردش دانه ها، نخ تسبیح است. نخی که مرکب است از احساس و انگیزه .انگیزه ای که ریشه اش در سرزمین محبت خاندان پیامبر و خاصه حضرت سیدالشهداست. و اگر این نخ را از دانه های آن جدا کنیم، دیگرچیزی باقی نمی ماند.همین نخ است که هیاتی ها را در زمان مشخص، با یک احساس مشترک به رفتاری هماهنگ، هم گرا و هم افزا می سپارد.نخی که دل هایمان را به هم پیوند می زند و آن را با گره ای محکم تر،به سر رشته عشق اهل بیت(ع) متصل می کند.

نمی دانم اولین بار چه کسی به زبان آورد که این ها هیئتی کار می کنند...اما می دانم که ما، هیئتی کارمی کنیم چون حرف ندارد!.

منبع: تسنیم

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.