«نسیم آنلاین»، گزارش می‌دهد:

سینمایی که به جای درمان، خود دردی مضاعف می‌شود

کدخبر: 2033965

اعتراض ها و نقد ها نسبت به این نوع فیلم ها نشان می دهد برخلاف تصویری که  سینمای شبه روشنفکری از شرایط جامعه نشان می دهد، وضعیفت اخلاقی و فرهنگی به زشتی که در این فیلم ها نشان داده می شود نیست.

گروه فرهنگی « نسیم آنلاین »- هفته نام خط حزب الله در آخرین شماره خود به گزارشی از بیانات منتشر نشده رهبر انقلاب اسلامی درباره آسیب های اجتماعی منتشر کرده است که در بخشی از آن رهبر انقلاب می فرمایند: در مقابل عملیات جهادی و مقاوم سازی اجتماعی، نباید از عوامل مزاحم و ضد عملیات هم غفلت شود؛ مثلاً « وقتی که ما در جشنواره فجرمان فیلم هایی نشان داده می شود که اصلا سوق می دهد مردم را به سمت این مفاسد اجتماعی، در واقع فرهنگسازی ضد این جهت را داریم انجام می دهیم؛ باید مراقبت بشود، باید به اینها توجه بشود »( اینجا )

تاکید رهبر معظم انقلاب به مفاسد برخی از فیلم های سینمایی در حالی است که غالبا مدیران وزارت ارشاد و دست اندرکاران جشنواره فیلم فجر، سعی دارند فجر را جشنواره جشنی برای سینمای ایران بدانند که در آن یک مهمانی ده روزه در سینما برپا می شود.( اینجا ) وزیر ارشاد و رئیس سازمان سینمایی اکثرا سعی می کنند فجر را در سطح یک جشن بدانند که در آن قرار است ضیافتی برپا شود و مسلما در این ضیافت پرداختن به محتوای فیلم ها در اولویت قرار نمی گیرد. اما هستند کسانی که فجر را نه به چشم یک جشن بلکه به چشم کارنامه سینمایی ایران نگاه می کنند که در آن علاوه بر فیلم هایی که باعث افتخار سینمای ایران هستند، آثاری نیز به نمایش در می آیند که بیننده را به حیرت وا می دارد که آیا این فیلم های سخیف محصول سینمای انقلاب اسلامی است؟! فیلم هایی که بعضا به اکران عمومی نیز می رسند و در نمایش عمومی است که اعتراض ها نسبت به ساخت و اکران این گونه فیلم ها بلند می شود.

در سال های اخیر فیلم های متعددی را می توان نام برد که از دل جشنواره فیلم فجر بیرون آمده اند که در اکران عمومی شان همراه با توقیف یا کاهش زمان حضور فیلم بر پرده سینما ها روبرو شده و یا تا آخرین روز اکران اعتراض های مردمی نسبت به محتوای این گونه فیلم ها دیده شده است.

اوج این اعتراض ها را در سال 91 شاهد بودیم که اکران فیلم های «خصوصی» و «گشت ارشاد» با اعتراض شدید روبرو شد.( اینجا ) علی رغم اعتراض ها به اکران این دو فیلم و عدم قاطعیت وزارت ارشاد در برخورد با این فیلم ها، انصار حزب الله در نامه ای به دادستانی کل کشور خواستار توقیف این دو فیلم شدند.

در همان سال اکران فیلم «من مادر هستم» نیز با اعتراض روبرو شد. معترضان به این فیلم با بیان این که «ما با ترویج منکرات در سینما مخالفیم» روبرو ساختمان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تحصن کردند. معترضان شعار دادند «این سینما مروج فساد است» ( اینجا )

با این وجود سازمان سینمایی و وزارت ارشاد وقت دربرابر اعتراضات سکوت اختیار کرد. هر چند نحوه مواجهه معترضین به فیلم ها با این آثار جای بحث دارد و پرداخت به آن مجال جداگانه ای می طلبد و بارها نیز راجع به آن صحبت شده است اما نمی توان منکر شد محتوای سه فیلم یاد شده از نظر اخلاقی جای بحث دارد از این سه فیلم دو تای آن از دل جشنواره فیلم فجر بیرون آمده بودند. هر ساله فیلم هایی در جشنواره فجر حضور دارند که به واسطه رونمایی در این جشنواره ابتدا اعتراض منتقدان سینما را به همراه دارند و بعد از آن اگر به اکران عمومی برسند، تماشاگران سینما به آنها اعتراض می کنند. برخی از فیلم های این جشنواره آنقدر بد از آب در می آیند که هر گز به اکران عمومی نمی رسند.

بعضا دربرابر این اعتراض ها، کارگردانانی وجود دارند که نشان دادن مفاسد اجتماعی را بخشی از رسالت سینمای اجتماعی می دانند. این ادعا در حالی است که نشان دادن عریان مفاسد اخلاقی و اجتماعی در فیلم ها تا به حال نتیجه ای جز گسترش فساد نداشته است. در نقطه مقابل کارشناسان فرهنگی خواستار سینمایی هستند که در آن مسائل اجتماعی به همراه کلید حل آن مسئله نشان داده شود.

وحید جلیلی کارشناس فرهنگی معتقد است: ما به سینمای طرح مساله نیاز داریم، نه سینمای القای بن‌بست! طرح مساله یعنی چی؟ مساله به شکل ساده‌اش یعنی ترکیبی از معلومات و مجهولات که به کمک معلومات بتوانی مجهولات را حل کنی. ترکیبی از داشته‌ها و نداشته‌ها. سینمای طرح مساله یعنی سینمایی که داشته‌های جامعه خودش را می‌بیند و براساس این داشته‌ها می‌رود آن نداشته‌ها را علاج می‌کند. ولی سینمایی که می‌آید می‌گوید این جامعه هیچ ندارد و فقط و فقط باید به غرب نگاه کرد و تمام مساله‌های ما یک جای دیگر حل شده است و به نتیجه رسیده است و آنجا هم غرب است، تلاش دارد که بن‌بست را القا کند.( اینجا )

در سال های بعد از 88، در کنار فیلم هایی که به تمسخر و اباهه گری در خصوص عقاید دینی می پردازند شاهد حضور پر رنگ فیلم های شبهه سیاسی با هدف تطهیر فتنه نیز هستیم. این فیلم ها نیز به سهم خود در فساد اجتماعی مشارکت دارند. فیلم هایی مانند «پل چوبی»، «قصه ها»، «عصبانی نیستم» و «آشغال های دوست داشتنی» که این فیلم آخر علی رغم تلاش های مکرر اجازه حضور در جشنواره را پیدا نکرده است.

فیلم هایی با قصه های عشق مثلثی و خیانت زوجین به یکدیگر یکی از موضوعاتی است که در سینمای جشنواره ای به آن توجه زیادی می شود و هر ساله در چند نمونه از این فیلم ها در جشنواره فیلم فجر حضور دارند.( اینجا ).

برخی معقدند کم رونقی فروش سینمای ایران باعث شده تا برخی سینماگران برای جبران این کم رونقی به تقلید از این شبکه ها به سراغ موضوعات حساسیت برانگیز رفته تا با انتخاب سوژه های ساختارشکنانه مانند «خیانت» جبران مافات کنند! (ا ینجا )

حتی دوره گذشته جشنواره فیلم فجر (دوره سی و چهارم) که قرار بود از سینمای امید در آن اثری دیده شود، از فیلم هایی با موضوع خیانت و مفاسد اخلاقی خالی نبود. ( اینجا ) داستان خیانت در روابط زناشویی، ارتباطات جنسی نامتعارف و مثلثهای عشقی، همچنان داستان تکراری و مبتذل فیلمهای ایرانی است .

فیلم های سینمایی «عادت نمی‌کنیم»، «هفت ماهگی»، «آب نبات چوبی» و «خشم وهیاهو» از جمله فیلمهایی بودند که به این امر سخیف پرداختند . این در حالی است که هم اکنون خانواده ها زیر هجوم شدید فیلمهای «خیانت بار» و «غیرت سوز» شبکه های ماهواره ای ترکیه ای و غیر ترکیه ای نیز قرار دارند و آثار منفی آنها عیناً و علناً در جامعه دیده می شود.( اینجا )

اعتراض ها و نقد ها نسبت به این نوع فیلم ها نشان می دهد برخلاف تصویری که سینمای شبه روشنفکری از شرایط جامعه نشان می دهد، وضعیفت اخلاقی و فرهنگی به زشتی که در این فیلم ها نشان داده می شود نیست. به همین دلیل است که اغلب تلاش می شود در فیلم ها با تابو شکنی های اخلاقی و عرفی راه برای گسترش مفاسد اجتماعی هموار تر شود.

ارسال نظر: